دارم ازتومی نویسم آشنائی این حـــقایق مـیشوی گوش کن تاآخرین بــــیت غزل بامن موافق میشوی
من دروغی کهنه ام بایادگـاری ازغروب جـمعه ها ای گناه آشناهم جرم ایــــــن دیوانه عاشق میشوی
نازنینم گفته ای صـبرت زیادست وزبانـت تلـخ تلخ رک بگویم خسته ام یاری گــری بار عـــلایق میشوی
بد مکن بامـــن ز پیش تو گـــــریزان مــــــی روم می روم اما تو بد نام نــگاه این خــــــلا یق میشوی
خسته میمانددوباره کوله بارم حجم نامفهوم عشق مثل آن روز هـای اول بی وفا مــــــانند سابق میشوی
آخرین اشک نگاهم خط به خط ازروی گونه میچکد گفته ام دراولیـن بیت غزل بامـــــــــن موافق میشوی
بازبشنو گرنگارماه لقا رفت ازبرت درایــــــــــن جهان
ای موسوی بازبرگفتارخویش این گونه صادق میشوی
فصل گل
فصل گل جزمی مشو سرگرم کــــــاری دیــگریی عــــــــــمرماشایدنپاید تا بـــــــهار دیـــگری
تاطراوت است سرسبزی غنــــــــــــیمت زنـــدگی ازکجا مـــعلوم بروید بـــرک وبا ری دیـگری
هرقدم صدها کــــــــمین گاه دارد این صـــیاد دهر تا پس ازما دم به دم گــیرد به کاری دیـگری
عشق رابعدازتوخواهم کشت دردل چونکه نیست تانباشد انتـــــــــــــظار وبیــــقراری دیـگری
قـصه پرداز زمان چــــــــون نوبت مـــــــــابگذرد میشود آییــــــــــــنه دارو یادگاری دیـــگری
بامــــــــــــــــــیان باستان دارد هــــوایی دل نشین تو نــــرو هرسو نگرد درلاله زاری دیـگری
ای( موسوی ) لاله را درباغ خـــــــــــود آبش بده
تونخــــــوا یک غنچه گل از گل غزاری دیـــگری
نسیم
نسیم صبح جان پرورزسوی یـــــــــار می آید خوشی وخــرمـــی هردم زبوی یارمی آید
شب تاریک ظلمانی چورخت خـــویش بربندد دل شوریده ای مــــارا شفق بسیار می آید
خزان رفت و بهار آمد شکوفه سر زد ازگلها صدای نــغمه ای بلبل ازایـن گلزارمی آید
غم ودردو جدای هــــــــا فراموشم شود دیـگر جمال یوسف مـصری در این بازار مـی آید
جهان ما زنور او شود روشن به حـــــکم الله خدا گفته است بنشینید به انتــــظـار می آید
مسیحی ای جوان آید در این دنیایی ظلـــمانی به امدادو نجات مـــــا در این دوار می آید
موسوی)هم مشومحـزون قراریارنزدیک است
که خــــورشیدی جــهان درعالم تکرار می آید
گلهای وطن
کشور زیبایی من در خاک وخون غلطیده است از سما یی کشورم افسوس خــــون باریده است
زخم ناسور دلش درمــــــــــــــان ندارد ایدریغ در فـــضای پاک او عـــــطر جنون پاشیده است
از غـــــــــــمی بی آبی خشکیده این بوستان ما حیفی گلهای وطـــن زردوزبــــون روئیده است
روز اول خــــــائین وخادم چـرا تفکیک نه شد؟ قلب مادر .زین مصیبت بازهــــم سوزیده است
کوه ودریا گریه کـــــــــردند بر شهیدان وطن بین جــوانانان وطن دست رازجان شوئیده است
سربلـــند آباد باشی ای وطـــــــن در این جهان
این(موسوی) دست وپایـت راروان بوسیده است
درد
عجب دردوعجب رنجی به جان است مـــصیبت هـای من پایان ندارد
دیگر با تلخ کـــــــــــامـــی خو گرفتم گــــــمانم درد من درمــان ندارد
فقیرو مســــــــکیـــن و برگشته بختم برایـم زندگــــــــی سامان ندارد
در امواج حــــــــوادث غــــرق گشتم شکسته زورقـم فـــرمان ندارد
وجــــــــــودم زین سبب آشفته گشته اگر بی جان شود گــریان ندارد
زهر سو باد و باران حـــــــــــــــوادث هجوم آورده ا ست پیـمان ندارد
خوشی هم گاه گـــــــــــــاهی رو نماید ولـــــی افسوس او دوران ندارد
برو ظـــــاهر تو در جـــــــنگ حوادث
شدم آمــــــــــاده او میــــدان ندارد
وصف حال خودم
نمیدانم کـه ظاهر در کـــــــــــــجایی بـــه تــخت سلطنت یا که گدایی
گهی در اوج شهرت شعر گـــــــویی گــــهی خوابیده روی بــوریایی
گـهی مست وغزل خوان در مـکاتب گــــهی ساقط ز دربار خـــدایی
گهی در زیرپایی همـــــــــچو موران گـــــــه بالاتر زمــرغان هوایی
گـــــــــــــــهی در عالم وهم و خیالی نـداری بـــــــــا حقـیقت آشنایی
گهی خندان گهی گـــــــریان نشستی نـدارد شام تـــــــارت روشنایی
گهــــــی در باغ و در بستـانی جـانا گـــهی تبعید این زنـدان سرایی
گهــــی اشعار تو هــــــــــم چاپ گردد گهی حـــــیران بماند از کجـایی
گهی کارش به بامــیان گه به سیغان یکاولنگ میبردخواهی نخواهی
گهی گوید که ظـــــاهر گشته مجنون
گــــهی او میـــــــکند یاوه سرایی
تعصب
تعصب آنـچنان کرده ا ست غــــــوغـا میــــان امـــــت و فـرزند زهــــرا
دو چشمم پــر زخـــــــون گردید امروز نمــیدانم چه خـــــواهد گشت فردا
برادر این که طــــــــرح دشمنان است نمیخواهد بمـــــــاند هردو یکجا
من و تو زاده یـک مــــــــــرزو بومیم بـــگو فرق تو بامن چیست جانا
زتاجیـــک تا هــــــــزاره تا به پشتون نمی یــــــــابم در اینجا برتری را
(موسوی)غم نخوراین جـا چنین است
همه خواهند دراین جـــــا برتری را
ثارنوال
ضعیف و نــــــــــــاتوان و بی پناهی تو مـــــبــینی که افتاده به چاهی
رخش زردولبش خشک ودلش خون تمــــــــام روز او با اشک و آهی
به هرسو رو کــــــــــند مردم گریزان چـرا کرده ا ست سوی من نگاهی
به دل گوید که چیزی خــواهد از من نـــــــدارم تــــــــا ببخشم پر کاهی
اگر کــــــــــــارش به ثـــــارنوال افتد به او گــوید که ای مردک سیاهی
چی داری تا دهی حـــق از تــــو باشد نــــــداری مسکن و شال و کلاهی
معاش من کم است جـــــــان بـــــرادر به غــیر از دادن پول نیست راهی
حقش ناحــــق شود از دست ظـــــالم چرا مـــــــردک به این روز تباهی
رود در پیش قــــــاضی با لـب خشک حـــــــق من را بگیر گر دادخواهی
ببین این حــــق گرفتن خـــــــرج دارد اگر داری بده گـــــــــویم خــــدایی
نداری پــــــول برو گم شو از اینـــجا اگــر حـــــــــــق ازتوباشد پرگناهی
نداری پول چرا کـــردی شــــــــکایت تصــــور کــــــرده ام از اغــــــنیای
برادر جـــــــــــان ببیــن حقم تلف شد به درد مـا غریـــــبان نیست دوایی
نمی خواهی به داد مـــــــــــا رسی تو به داد مـــــــــــــا رسد آخر خدایی
خدا هــــــم از فقیران نیست جـــــــانا وگــــــرنه تو بــه این روز سیاهی؟
خدا و دین و ایمــــــــــان از غنا است نمی بیـنی تو حــــــــــکم دادگاهی؟
به مسکین و فقیر رحــــــــــمی نباشد یتیم و بیوه زن با اشک و آهـــــی
گذر کن از کـــــــــــنارهر صــــــغیری لــگد مالش بــکن هروقتی خواهی
سلامش را جـــــــــــــوابی نیست آنجا اگـــــــــر باشد فــــــــقیر وبینوایی
قـــــضا با اغنـــــــــــــــیا هستند برادر نمــــــی بینی کـــــه دارد بارگاهی؟
به هــــــرجایی رود تعـــــــــــظیم گردد خوش آمـد گـویدو گوید خوش آیی
قــــــــــــدم بنهاده ای بر دیده مـــــــــا اگــــــــــر کــــــافرنگردم تو خدایی
تو هـــم مغروری از کـارت در اینـــجا کــــــــه داری اینچنین فرمانروایی
به پیش خـــــــــود چنین اندیشه کردی کـــــــه فرمانده به هر شاه و گدایی
قضاوت کــــــــن قضاوت کــن قضاوت نمی ترسی زحشرو دادخـــــــواهی
به زنـــــدان افــــــکنش تـــــاکه بـــیرد کـــــه جـــز کشتن نباشد هیچ راهی
تو خـــــونش را بچش تا که شوی سیر که دوران میـــکنی چـندین صباحی
ز ثـــــــارنـــوال بـــــــالا هــــم نترسی خودش رشوت خــورد هم گاه گاهی
به این بیــــچارگان رحـــمی نــــکردی توزجـرش میدهی هرقسمی خواهی
تــــو قــــبرش میــــکنی با آن کلنـــگت بـــــه قــــــانون جـــــزا هم آشنایی
چــــرا غــــم میــــــخوری جـــان برادر به این زخمــــــــم نمـــی یابم دوایی
مـــکـــــــــــن ظاهر تــــو ازآنان شکایت
گـــــرفــــــــتـارت کــــند بی تکیه گاهی
سرنوشت
سرشتم از ازل بـوداست و بــاغم دلم پر آه و انـــدو چشم پر نــــــــم
فغان زین چرخ گردون دارم ایدل غمم ازحد فزون است شادی هم کم
طرب جویا ن مرا از خودنــرانید تمام زندگــــی ام بــــوده مــــــــاتم
دراین دنیا چرا غم شد نصــــــیبم شده مـــویم سفیدوقـــــــــــــامتم خم
علاج درد مــــن جز رفتنم نیست دیگر درمـــــــــــان ندارد هیج در دم
سری قـــــــــــبرم بیا بعد ازوفاتم بریز ازهـــــــــردو چشمانت سرم نم
( موسوی ) قلب توصدپاره گردید
به برگ گل ندیدی هـــــــــــیچ شبنم
رنچ
نازنینی من چرا قلبم زتو رنـــجیده است ازنگار گل رخـــــم زجــــر فــــراوان دیده است
سربه صحرامیزنم تادرد مـن درمان شود لب فروبستم دوچشمم رود خــــون باریده است
درد بی درمان من درمان نـــدارد ای دریغ در گلستان وجـــودم خــــــار غـــم روئیده است
موی من درخردسالی شدسفیدازدست غم قلب من ازبار سنگی نت دیـگر شاری ده است
من جداازیارواغیارم دراین دشت ودمــن بس دلـــــــم آزورده ودرد جــــــدایی دیده است
ای(موسوی)یارتورفت ازبرت ترکت نمود
ازنـگارگل رخم هم بـی وفایـی دیده است
دوست من خوب شعر گفتی گرچه من از شعر سردرنیمی آورم بازهم در شعتر گفتن موفق باشی فرید
پاسخحذف